Ik ben een therapeut die vroeger een psychische patiënt was en dit was de sleutel tot mijn herstel

Naarmate de klas na de voltooiing naderde, stelde Julie voor dat ik "scherpe randen" voorleg aan een bloemlezing die een oproep voor inzendingen met een gezondheids- en genezingsthema zou plaatsen. Ik was gevleid en verrast, maar stiekem twijfelde ik aan mijn kansen. Maanden later arriveerde de acceptatie-e-mail en ik herlees het verschillende keren extatisch. Toen ik mijn exemplaar van de bloemlezing ontving, draaide ik hem open voor de pagina waar "scherpe randen" begon en staarde naar mijn naam bovenaan de pagina. Ik legde de punt van mijn wijsvinger op mijn naamregel, ik trok het snel terug. Ik voelde me gedwongen om mijn naam aan te raken om ervoor te zorgen dat deze niet zou verdwijnen.

De high van het zien van mijn naam in druk ging door elke keer dat ik het boek opende voor de inhoudsopgave of naar de eerste pagina van mijn essay. Bij elke weergave bevestigde ik de overtuiging dat ik bij de andere auteurs hoorde. Deze opgetogenheid dreef het plezier dat ik voelde toen ik op de schaal stapte en zag hoe mijn gewicht een ounce of twee van de vorige dag liet vallen. Dit Hoog was duurzaam. Ik kon mijn naam niet wissen. Het zou er nog steeds volgende week, volgende maand en volgend jaar zijn. Als ik morgen op de schaal stapte en drie ons zou krijgen, zou ik er kapot van zijn en dat dicteerde mijn humeur voor de rest van de dag. Ik zou kunnen rekenen op het zien van mijn naam in de bloemlezing en ik kon rekenen op het gevoel van vreugde dat het vergezelde.

Terwijl ik mijn naam in druk bleef zien, verschoof mijn perceptie in de manier waarop ik mezelf identificeerde op een fundamentele manier. Jaren geleden, in groepstherapie in het Psych Hospital, had een psycholoog me verteld dat ik een "professionele patiënt was.'Ik droeg dat label lang in me. Elke keer dat ik opnieuw in het ziekenhuis moest worden toegelaten, kromp ik een beetje naar binnen. Nu had ik tastbaar bewijs dat ik in staat was.

Met de kracht van woorden, was ik wegjagen dat de psychische aandoening op mij had.

Ik schreef en schreef en schreef. Met de kracht van woorden, was ik wegjagen dat de psychische aandoening op mij had. Elke keer dat een essay werd geaccepteerd voor publicatie, ebste mijn identiteit als een psychiatrische patiënt en keerde terug uit zijn oorspronkelijke vorm. De zomer nadat ik begon met het studeren van memoires, greep ik de gelegenheid aan om een ​​intensieve Writer's Week bij te wonen op Sarah Lawrence College. In een paneldiscussie vroeg ik een van de faculteitsleden: 'Hoe weet je wanneer je jezelf een schrijver kunt noemen?”

Ze antwoordde: "Als je schrijft, ben je een schrijver.'Vanaf dat moment was ik.

Tegenwoordig bestaat mijn identiteit als schrijver en herstelde Psych Patient samen met mijn werk als een erkende klinische maatschappelijk werker. Met uitzondering van de ernstige depressieve aflevering van 2005 tot 2008, werk ik gestaag sinds ik afstudeerde. De ervaring van mijn ziekte dwingt me om een ​​betere therapeut te zijn, want hoewel ik nooit rechtstreeks aan een cliënt onthul, kan ik me volledig inleven wanneer ze lijden aan depressie of gevangen in de consumerende cyclus van een eetstoornis. Ik kijk direct in hun ogen en vertel ze dat ik besef hoeveel ze lijden. Als ik hen geruststellen dat het leven beter wordt, geloof ik dat ze op de een of andere manier de diepte van mijn begrip voelen. Mijn geschiedenis als patiënt informeert mijn werk met een realiteit die onmogelijk te vervalsen is.

Ik moedig mijn klanten aan om deel te nemen aan een soort creatieve achtervolging, tekenen, schilderen, muziek, dansen of iets dat hen aanspreekt. Ik weet hoe het verliezen van zichzelf in een creatief streven kan helpen om een ​​ontsnapping uit de chaos in hun hersenen te voeden, zelfs voor een tijdje. Zelfs een tijdje kan een zegen zijn.

Schrijven is een passie geworden die alle aspecten van mijn leven doordrenkt. Ik geniet van de uitdaging van de lege pagina, maak iets maken uit niets: een woord, een zin, een paragraaf, een voltooid essay. Ik was herhaaldelijk verteld als een kind, ik was 'te gevoelig', schrijven heeft me een belangrijke rol gespeeld om me te helpen een dikkere huid te ontwikkelen. Terwijl ik herhaaldelijk essays indienen voor publicatie en afwijzingen ontvang (die deel uitmaakt van het proces), heb ik geleerd om de afwijzing niet persoonlijk te nemen.

Ik weet hoe het is om de hoop te verliezen. Ik weet ook hoe het is om het opnieuw te hebben gevonden. En opnieuw. Door mijn verhaal te delen, help ik anderen om zich minder alleen te voelen. Schrijven geeft me een doel. Schrijven houdt me gezond.

Andrea Rosenhaft is een erkende klinische maatschappelijk werker in de regio New York City. Ze wordt hersteld van anorexia, ernstige depressie en borderline persoonlijkheidsstoornis. Andrea schrijft en blogs over het onderwerp geestelijke gezondheid en herstel. Ze is de oprichter en CEO van de Conciërge Treatment Consultation Organisation Bwellbstrong, die zijn inspanningen richt op BPD, eetstoornissen, angst en ernstige depressieve stoornissen. Ze woont in Westchester, New York met haar reddingshond Shelby.

Oh Hallo! Je ziet eruit als iemand die van gratis trainingen houdt, kortingen voor geavanceerde wellnessmerken, en exclusieve goed+goede inhoud. Meld u aan voor Well+, onze online community van wellness -insiders, en ontgrendel uw beloningen onmiddellijk.