Verrassend genoeg gaf het kijken naar elite lopers me aan

Het is niet de eerste keer dat ik dit heb gehoord-het is een sentimentcoach Bennet, de verteller van de Nike Run Club-geleide runs die ik meestal mee naar huis neem, echoes. Maar misschien was het een herinnering dat ik moest horen voordat ik sprinters en hindernissen en steeplechasers zag, de volgende dag adembenemende prestaties op het kampioenschap behalen.

Mijn runs, realiseerde ik me, gingen over de ervaring van hardlopen, niet de finishlijn (of de tijd).

Veruit de race die me het meest bijhield, was de 5000 meter van de vrouwen-de 5K. Dit was een afstand die ik vaak liep, dus ik had een context voor wat ze aan het doen waren. Maar deze vrouwen liepen in minder dan 15 minuten een 5K-dat betekent dat ze bijna drie keer sneller waren dan ik. Ze zagen er zo krachtig uit. Hoe kan iemand dat in de heilige hel dat doen? Het was onmogelijk om mezelf niet te vergelijken, hoewel de vrouwen die op de baan rennen, elk deel van hun leven optimaliseren om zo snel te rennen. Maar toen besefte ik tot mijn verbazing, ik was niet jaloers. Nee, ik hoefde niet sneller te komen. Nee, ik hoefde niet "te trainen.”Ik moest gewoon rennen.

Ik dacht de vorige dag terug aan mijn run langs de rivier. Ik was in zoveel meer tijd minder afstand gegaan dan de professionele atleten die de 5K verpletteren. Maar ik had ook een hond in de rivier zien spelen, genoot van de tijd dat ik in de schaduw kon rennen, voelde de wind op mijn gezicht, verkende een nieuwe stad. Mijn runs, realiseerde ik me, gingen over de ervaring van hardlopen, niet de finishlijn (of de tijd). En hoewel ik wel om mijn tempo en prestaties gaf, definieerde het niet of ik een goede run had gehad. Dat is de vreugde van een hobby, denk ik. Het plezier is de prestatie.

Wat professionele hardlopers doen, is ongelooflijk, inspirerend, de personificatie van alles wat het menselijk lichaam kan doen wanneer het tot het uiterste wordt geduwd. Nu weet ik dat ik dat kan waarderen, zonder dat ik me slecht hoeft te voelen over mijn eigen sport. Ik voel me zelfs nog beter. Ik herinner me dat Eugene Run een sensatie van opwinding voelde: hey, ik ren op dezelfde plek als de beste hardlopers ter wereld. Hoe cool! Ik hoop dat ik altijd die waardering voor atleten kan behouden. Ze zullen ze doen, en ik zal me doen.