Waarom het focussen op jezelf de echte oproep tot actie is tijdens de Bipoc Mental Health Month
Afgelopen oktober, toen ik in de achterkamer van een kerk ging zitten voor de bijeenkomst van mijn steungroep, waren de eerste woorden die ik hoorde: 'Je denkt misschien dat je hier bent gekomen om te proberen iemand anders te redden, maar je bent echt hier voor jezelf. Je zult langzaam zien hoe dit waar is.”
De vrouw die het gesprek begon, was net als de rest van ons die in de cirkel zaten. Alles daar om redenen waarbij details betrokken waren waar we niet over hoefden te praten, want opdagen was voldoende om te weten dat iemand begreep waar je vandaan kwam, waar je was geweest. En toch, ondanks dat we allemaal soortgelijke bagage dragen, sprak ze nog steeds met zo'n overtuiging dat ik haar geloofde.
Ze sprak alsof de omstandigheden van haar leven haar recht om van zichzelf te houden, steeds weer opnieuw hadden getest. Eerlijk gezegd, naast het geloven van haar, ben ik ook jaloers op haar.
Ze was waar ik wilde zijn en waar ik zeker niet op die dag was. Mijn weg naar zelfliefde had bewezen dat zelfliefde een proces is, een marathon en nooit een sprint. Op de dag dat ik de steungroep binnenliep, had ik een slechte dag. Ik werd geconsumeerd met zorgen voor iemand anders en wanneer ik had geprobeerd mezelf af te leiden met een gezonder alternatief, was ik verdeeld tussen wat ik had geleerd in therapie en de oude schuld die opkwam wanneer ik prioriteit gaf aan mezelf zorgen voor mezelf.
Het was alsof de schuldgevoel mijn angst veroorzaakte waardoor mijn lichaam zich net zo ongemakkelijk voelde als mijn geest. Het was niet genoeg dat ik gedachte Op mezelf focussen was verkeerd, ik moest ook dat doen gevoel het diep in mijn botten.
Die momenten zouden me altijd terugbrengen naar wat ik heb geleerd en niet leerde tijdens het opgroeien met mijn Latinx -familie. Van mijn alleenstaande moeder leerde ik eindeloos te werken om de verantwoordelijkheden goed te maken waar anderen van schoten. Van mijn grootmoeder, de matriarch van onze familie, leerde ik constant, eindeloos te dienen, en nooit tijd voor jezelf te nemen in het proces.
Van mijn therapeut leer ik dat mijn uitdaging niet alleen is om af te leren wat mijn familie me heeft geleerd, maar om mezelf in situaties te plaatsen die de nieuwe lessen opnieuw zouden bevestigen met wie ik de oude probeerde te vervangen.
Ik leer dat mijn uitdaging niet alleen is om af te leren wat mijn familie me heeft geleerd, maar om mezelf in situaties te plaatsen die de nieuwe lessen opnieuw zouden bevestigen met wie ik de oude probeerde te vervangen.
De steungroep was een van de externe manieren die ik om die reden heb gekozen. Het hielp mijn angst te verlichten en gaf me een manier om depressieve afleveringen op afstand te houden. Het bevestigde opnieuw dat ik niet alleen was, zelfs als niemand anders in mijn familie ooit zelfliefde en zelfzorggedrag had gemodelleerd.
De eerste persoon in mijn familie zijn die anders wil omgaan met mijn geestelijke gezondheid zal nooit gemakkelijk zijn. Daarom is als een manier om mijn eigen geestelijke gezondheid in controle te houden, de grootste les die ik heb moeten vasthouden, is ook de eenvoudigste: dat ik moet leren om goed te verschijnen, voor mij, in de eerste plaats.
De nauw vasthoudende overtuigingen van de generaties die voor mij kwamen, zijn niet degenen die ik kunnen veranderen en mijn energie uitoefenen om te proberen de energie die ik heb achtergelaten om mezelf te dienen, zal uitputten om mezelf te dienen. Het beste cadeau dat ik mijn familie kan geven, is om hen te leren hoe ze me hebben geleerd-door voorbeeld.
