Het ontroerende verhaal van een vrouw over haar overgang van genderidentiteit

Jase Cannon, voorheen Jason Cannon, aka de bebaarde yogi, is een bekende yoga-instructeur en activist in de wellness scene van New York City. Cannon is een leraar bij Modo Yoga en een hoofdbarista op Trendy Coffee Spot La Colombe, evenals de organisator van Gods Love We Deliver's Big Love Weekend Gala. Nadat ze vijf jaar geleden de diagnose hiv had gekregen, woonde ze in Sivananda Ashram in de Bahama's en keerde ze afgelopen herfst terug na het betreden van een diepe depressie. Deze keer kwam ze naar voren en accepteerde ze haar genderidentiteit als een vrouw. Dit is haar verhaal.

Het afgelopen jaar was de meest uitdagende die ik heb meegemaakt. Ik was in zo'n donkere ruimte. Er was veel mist om me heen. Vijf jaar geleden was mijn drugsverslaving erg sterk. Toen werd ik ziek met hiv. Maar het was vijf jaar later en ik leefde een "gezonde" levensstijl. Maar ik was nog steeds in een diepe depressie en twijfelde aan mijn eigen authenticiteit.

Er waren twee grote dingen die me confronteerden: waarom kan ik niet van mezelf houden en wat haat ik aan mezelf? Als yoga-leraar zou ik zelfliefde-praktijken en meditatie leiden. Maar het was een leugen. Ik dacht: "Waarom heb ik dat niet?"Ik was op een super donkere plek, maar ik was me er zeer van bewust dat de manier waarop ik leefde niet echt gezond was. Het was pas toen ik diep in overgave ging dat alles op zijn plaats vloog.

Ik belde in maart mijn hoofdleraar van de Ashram. Hij is een Vedische en tantrische priester van een meer dan 700 jaar-plus afkomst. Hij stelde voor om een ​​paar maanden terug te komen. Van daaruit was alles zo gemakkelijk. Mijn huisbaas liet me mijn appartement onderverhuren, en Modo en La Colombe zeiden dat mijn banen op me zouden wachten toen ik terugkwam, dus ging ik.

Zoals ik al zei, was de kwestie van authenticiteit echt groot voor mij. Ik heb een beslissing genomen en de ashram ingaan om mezelf te delen op een manier die ik mezelf nog nooit eerder heb gedeeld. Ik besloot om een ​​nieuw medium te proberen en ik begon te schrijven.

Toen ik aan het schrijven was, deed ik mijn best om terug te gaan en te luisteren. Omdat ik een klein kind was, kleedde ik me in de kleren van mijn moeder aan. Ik heb al op jonge leeftijd geleerd dat het onaanvaardbaar en beschamend was om dat te doen. Ik heb het leren verbergen. Ik heb geleerd dat mijn persoonlijkheid buiten het huis niet sympathiek was. Op de middelbare school heb ik mezelf opnieuw uitgevonden. Ik heb een versie gemaakt die acceptabeler en sympathiek was. Maar op 18-jarige leeftijd kwam ik naar mijn moeder als homo. Ik was op dit moment mijn eigen appartement onderverhuurd. Ik zei: "Ik denk niet dat ik homo ben, ik denk dat ik een vrouw ben."Let wel, dit was ver voor het internet, en in Westport, Connecticut. Ik werkte in een schoenenwinkel en de eigenaar stelde voor om schoenen en kleding te kopen en om privé te kleden om te zien hoe het voelde.

Kort daarna werd ik in de gaybar scene in New York gegooid en verhuisde ik vervolgens naar Atlanta, Georgia. Ik had mijn eerste vriendje en ik kleedde me voor het eerst in het openbaar. Het was een uitdrukking van mij waar ik echt van hield. Het voelde niet als een uitvoering. Ik wilde mensen niet aan het lachen maken, ik was het gewoon. Maar mijn vriend vertelde me: "Ik ben klaar met een meisje met een meisje.'Nogmaals, ik heb geleerd dat die uitdrukking niet lief was. Ik heb me nooit meer aangekleed. Ik heb me nooit op mijn gemak gevoeld met seks. Ik werd als kind seksueel misbruikt door mijn stiefvader, en mijn drugsverslaving was omgeven door seks.

Vijfvoudig vooruit vijf jaar tot afgelopen herfst, en nogmaals, ik was in een diepe depressie en voelde me verloren. In therapie zei ik: "Ik denk dat ik een vrouw ben, geen homo -man."Mijn therapeut stelde voor dat ik me op haar kantoor verklek, maar ik had het gevoel dat ik een freak zou zijn. Op dit punt was ik de bebaarde yogi, maar aan de binnenkant voelde ik me als een vrouw.Vrouwen hebben altijd een sterke invloed in mijn leven gehad. Mijn vriend, Patricia Moreno, was degene die suggereerde dat ik elke dag in de Ashram zou schrijven. Dus ik schreef elke ochtend en avond voor niemand anders. Ik luisterde naar geluidsbaden en stond mezelf toe om diepe reizen te maken. Wat er opkwam waren mijn dromen die ik had sinds ik klein was, dezelfde van verkleden. In mijn tijdschriften vroeg ik me af waarom ik zoveel haat had tegenover deze uitdrukking.

Dus in de veiligheid van de ashram laat ik alles opstaan. Mijn bedoeling was om naar de ashram te komen en authentiek te zijn. Langzaam begon ik mijn vrienden te sms'en en hen te laten weten over mijn vragen over genderidentiteit. Ik werd door niets anders dan liefde en acceptatie ontmoet. Ik maakte er om de vijf seconden een grapje over, maar voor het eerst probeerde ik er gewoon goed mee te zijn.

Mijn transgendervriend kwam op bezoek en ik kon elke vraag stellen die ik had. Ik belde mijn moeder en vertelde het haar, en ze vertelde me dat ze me drie jaar oud naar de dokter bracht omdat ik mezelf een meisje bleef noemen. Ik belde mijn arts, Eddie Meraz, een hiv -specialist, en hij vertelde me dat hij ook een medische trans -specialist is. Ik kwam naar mezelf en iedereen bij de Ashram en schoor mijn hele lichaam voor het eerst. Ik liet het oordeel los en werd rauw en bereid.

Wat ik vandaag voel is licht en volledigheid. Ik voel liefde. Ik voel een nieuwe stroom van energie die me leidt. Toch blijf ik me afvragen wat er authentiek voor mij is. Binnen de ashram is het zo'n heilige ruimte. Er is constant delen en meditatie en zegen. Je vult de energie vol. Ik wist dat ik mezelf moest blijven omringen door fenomenale leraren en mentoren in de stad. En om elke dag een zelfliefde actie te blijven ondernemen.

Ik beoordeel mezelf vandaag niet, en het enige consistent in mijn leven is geluk en tevredenheid. Ik kan mijn gemeenschap beter dienen. Mijn leer gaat over een andere trilling. Ik ben niet langer de bebaarde yogi. Ik heb de naam Jase genomen. Ik heb de vrouwelijke voornaamwoorden ingenomen en ik krijg yoga -panty's en andere dameskleding te dragen. Wat ik nu opmerkt, is dat mijn vibratie wil worden geleid, en ik geef me daaraan over.

Mensen blijven me vragen: "Heb je iets gedaan met je tanden?'Maar dat heb ik niet, het is gewoon omdat ik nooit zo veel heb gelachen als ik nu lacht. De bebaarde yogi was zo'n onderdeel van mijn identiteit, maar het was het grootste masker dat ik ooit droeg. -Zoals verteld aan Jamie McKillop

Geïnspireerd voelen? Hier zijn 5 dingen over gendergelijkheid die Emma Watson wil dat je het kent ..

(Foto's: Liz Clayman)