Hoe kunstenaar Jasmine Nyende verdriet verwerkt door creativiteit

Dat is waar deze uitvoering over gaat. Het gaat erom hoe verdriet een van die dingen is die je tot je kern schokt. Wie ben ik nu zonder mijn vader? Wie ben ik zonder deze persoon in mijn leven van wie ik hou? Ik nam de oude T-shirts van mijn vader en een paar van mijn oude jeans die ik droeg de laatste keer dat ik mijn vader zag en ik ze sneed om een ​​lange, mooie rok voor mezelf te maken die ik kan dragen als ik een beetje kracht nodig heb. Dat ik zou kunnen dragen en denken aan zijn shirt dat zijn huid aanraakt die de mijne nu aanraakt. Als iemand sterft en zoveel achterblijft, wordt dat de meest overweldigende. De kleren die hij verliet, brieven, voicemails, al deze dingen die hij achterliet die ik overweldigd was bij het vooruitzicht van. Maar dat kleine beetje om de controle terug te nemen, dat kleine beetje van het eren van zijn geest door mezelf te eren, is waar het werk is gebeurd.

Hoe was het voor jou emotioneel om zijn oude shirts te snijden? Voelde je aarzeling??

Emotioneel voelde het goed, maar het was ook moeilijk. Als je kleding scheurt, komt de geur naar buiten. Ik rook hem weer. Het waren soort simpele dingen, die me echt emotioneel maakten toen ik het maakte. Ik had zoiets van: "Ja, ik ben vergeten dat het soort van Keulen is dat hij draagt."Of zelfs de geur van rook in mijn eigen jeans. Ik had zoiets van: "Wauw, dit is van voordat ik nuchter was. Waarom ruiken deze jeans nog steeds als wiet??"Het was alsof al deze verleden binnenkwam door al deze verschillende zintuigen. Maar er is ook iets cathartischs aan het rippen. In de video zie je me de kleren scheuren, en dat geluid, het herinnerde me aan hoe ik me voelde: open gescheurd. Die naden komen uit elkaar, maar moeten herbouwen.

Het was ook een beetje zenuwslopend omdat ik geen patroon in gedachten had. Ik wist alleen dat ik iets nieuws wilde maken van wat ik had. Verdriet heeft geen patroon en genezing wordt geleid door intuïtie. Voor mij heeft de rok het idee dat je niet altijd een project hoeft te doen, wetende hoe het precies gaat lijken. Je lichaam, je handen, je geest, je pasvorm zal weten hoe je samen kunt komen als je het toestaat ruimte te hebben.

Gezien het feit dat deze uitvoering gedeeltelijk een workshop is, hoe leunen mensen in evenwicht in hun intuïtie terwijl ze ook eerlijk zijn tegenover zichzelf, met hun vaardigheden, en niet meer aftelen dan ze kunnen kauwen?

Ik moet toegeven dat ik jarenlange oefening heb gehad met het maken van kleding. Ik maak jurken, ik brei, ik doe al deze dingen, maar tegelijkertijd had ik mijn machine niet eens aangeraakt in maanden toen ik deze rok maakte. Wat ik me moest realiseren, is dat we in de rommeligheid overweldigd raken. Ik moest mezelf de puinhoop laten inademen, wetende dat ik iets kan neerleggen en het later kan oppakken. En weet dat de tijd soms een van de beste materialen is die we kunnen hebben als het gaat om het proberen van iets nieuws.

Als iemand in de war is of niet weet wat hij doet, is het soms het beste om mensen binnen te laten wat u kunt doen. Vraag een vriend die kan naaien, of misschien heb je een stomerij, van wie je houdt die ook naait. In die tijden dat we ons overweldigd voelen door ons gebrek aan kennis, is dat het moment waarop we kunnen contact opnemen. Weet dat je het niet alleen hoeft te maken.

Er zijn op dit moment zoveel mensen die zich volledig kunnen verhouden tot uw ervaring. Wat is het grootste wat u hoopt dat ze uw prestatieworkshop kunnen wegnemen?

Een van mijn favoriete regels uit het stuk is: "Ik moest leren hoe ik de vreugde weer in mijn eigen handen kon vinden."En wat ik daarmee bedoelde is: ik moest leren hoe ik mezelf weer als een creatief wezen kon zien, omdat verdriet je zeker scheidt van creativiteit. In verlies denken we niet na over wat we kunnen doen. We denken na over hoe we door kunnen komen. Zelfs in de prestatieworkshop gaat het niet zozeer om je te leren hoe je het kunt maken. Je ziet me wel halen, en je hebt een goed idee van hoe je het zelf kunt maken, maar het gaat er meer om te zien hoe iemand iets neemt dat overweldigend is en er iets nieuws uit maakt om het iets warms voor zichzelf te maken, om het iets te maken dat is Mooi voor zichzelf, van het verdriet, van het verlies, van het trauma.

En dat is wat ik hoop dat ze nemen: dat de genezing mogelijk is en het is echt. En het wacht in je om zich gewoon uit te drukken. Het is iets dat absoluut zo persoonlijk is. Zelfs in dit stuk heb ik nooit een play-by-play gehad. Er is geen patroon over hoe je over iemand kunt komen. Je moet je een weg banen.

Oh Hallo! Je ziet eruit als iemand die van gratis trainingen houdt, kortingen voor cult-fave wellnessmerken en exclusieve goed+goede inhoud. Meld u aan voor Well+, onze online community van wellness -insiders, en ontgrendel uw beloningen onmiddellijk.