De genezingsreis hoe migratie en reizen zwarte mensen helpen rouwen

Twee maanden na mijn boekrelease, op een oktoberdag zo mooi dat het iedereen zou laten huilen, vond mijn moeder mijn vader in de garage van mijn jeugdhuis. Ik was weken eerder teruggegaan en sliep boven. Hij zakte in een stoel, hij zag er sereen uit: alsof hij gewoon te moe was om te bewegen. Zijn hoofd werd opgeheven naar de hemel en zijn ogen gingen strak gesloten. Zijn handen hingen zwaar aan zijn zijde alsof ze zich overgeven aan God. Het leek bijna alsof hij ver van hier een universum dutte.

Rouw komt met een soort verlangen van inherent gebonden aan beweging. Vanuit een keelachtige, spirituele plek, wil je dat je de hel terugkomt naar het verleden. Nog een laatste telefoontje. Nog een laatste knuffel. Nog een laatste glimlach. Nog een laatste lach. Er is nooit genoeg tijd. Maar er is reizen. Er is een bedevaart om degenen te eren die niet meer bij ons zijn. Er is kleding, vouwartikelen en het maken van arrangementen. Er is nauwgezet al je spullen inpakken en wegstappen van je dagelijkse leven naar een land van logistieke overwegingen die je helpen ontsnappen aan de zwaarte van het verlies.

Op dezelfde manier als een beter leven beweegt mensen elders, de dood brengt mensen terug naar huis.

In de valleien van verdriet heb ik naar Ierland gereisd, glooiende heuvels en weelderig groen platteland doorkruisen, terwijl de mistige winterlucht elke schaduw omhulde. Ik reed duin-buggies in San Luis Obispo, in de hoop dat de adrenalinestoot het gevoel zou kalmeren dat ik wegkwijnde. Ik danste door de straten van Cali, Colombia, omringd door andere zwarte mensen, en vond een slinger van ver weg van huis. Ik keek naar een zonsondergang in Puerto Rico tijdens het feesten op Mofongo, terwijl Reggaeton pulseerde als een hartslag. In de greep van verdriet heb ik herinneringen gevonden dat er nog steeds leven en schoonheid is. Reizen heeft me constant nieuw leven ingeblazen, maar zwarte mensen hebben altijd reizen gecombineerd met het eren van de doden.

Beweging zowel gedwongen als vrijwillig-is een collectieve ervaring binnen onze cultuur. De grote migratie is een van de vele historische voorbeelden. Tussen de jaren 1910 en 1970 zijn ongeveer zes miljoen zwarte mensen weggegaan van het Amerikaanse zuiden om te ontsnappen aan racisme en mogelijk betere kansen te vinden. Families verzamelen, bezittingen en levensduur die zorgvuldig zijn gebouwd, reisden generaties zwarte mensen weg. In wezen waren ze vluchtelingen van het zuiden.

Op dezelfde manier als een beter leven beweegt mensen ergens anders, de dood brengt mensen thuis. Vanaf de jaren dertig, zwarte gezinnen in de U.S. gebruikt Het negermotorist Green Book, Een jaarlijkse reisgids voor zwarte mensen geschreven door postmedewerker Victor Hugo Green. De directory vermeldde hotels, tavernes, benzinestations en andere veilige havens voor zwarte toeristen toen reizen ronduit gevaarlijk was. Al meer dan dertig jaar gebruikten zwarte mensen De groene booK was om vele redenen- reizen was waarschijnlijk één. Gezinnen konden hun route plotten en reizen tijdens de daglichturen. Ze konden voldoende voedsel inpakken of selectief stoppen, zodat ze niet ergens onveilig overstak.

Zelfs in het licht van gevaar, zijn we verhuisd, gemigreerd en kwamen opdagen. We trotseerden onbekende wegen om ook comfort in de gemeenschap te vinden. Misschien is dat een reden waarom zwarte mensen Funerals Homegoings noemen. Ja, Homegoings zijn een spirituele zaak, maar voor degenen die op andere plaatsen worden geboren, gaat het vaak om een ​​terugkeer naar de site van iemands eerste ademhaling.

In de afgelopen jaren heeft de pandemie onze rouwrituelen gecompliceerd terwijl we ons verdriet verergeren. Toch hebben we te midden van pandemische lockdowns gemaskeerd en op de stoep geslagen om zwarte levens te beschermen en te eren. Met tekenen en verdriet en de wens om gehoord te worden, liepen we kilometers in dienst van verandering en collectieve rouw. Beweging, nabij of verre trein, vliegtuig, auto of voet-is een ritueel. Voor zoveel zwarte mensen doen we wat we kunnen om "er te zijn."

Reizen is niet altijd mogelijk, maar wanneer we op een reis kunnen gaan die ons genezingstraject weerspiegelt, verbindt het ons met voorouders die naar nieuwe landen migreerden, hun identiteit hebben uitgebreid en wortels hebben geplant op vaak ongunstige grond. Verdriet eindigt nooit; Je leert er gewoon om te veranderen. Door migratie kan de pijn misschien door je botten rammelen, op je huid vestigen en langzaam beginnen te transformeren.

Oh Hallo! Je ziet eruit als iemand die van gratis trainingen houdt, kortingen voor geavanceerde wellnessmerken, en exclusieve goed+goede inhoud. Meld u aan voor goed+, Onze online gemeenschap van wellness -insiders, en ontgrendel uw beloningen onmiddellijk.