'Een nieuw medicijn kan type 1 diabetes beginnen-als iemand die al 30 jaar bij Type 1 woont, voel ik me er enthousiast over'

Eind vorig jaar, de u.S. Food and Drug Administration goedgekeurd de injectie tzer (Teplizumab-MZWV), Een medicijn dat kan helpen het begin van diabetes type 1 met maar liefst twee jaar te vertragen. Het medicijn is momenteel goedgekeurd voor de leeftijd van 8 jaar en ouder die een hecht familielid hebben met diabetes type 1. In deze persoonlijke reflectie reflecteert Erin Collins Richey, 37, die al drie decennia bij Type 1 heeft gewoond, op haar diabetesreis en als ze de injectie zou hebben genomen als ze de kans zou krijgen. Dit is haar verhaal.

Ik heb een tatoeage op mijn innerlijke pols die luidt: "Ik ben groter dan mijn hoogtepunten en dieptepunten."Mijn hele leven (nou ja, sinds ik nog 7 was), ben ik gefocust op een nummer. Een perfecte bloedsuiker, een perfecte A1C -lezing. Ik wilde perfect zijn tot het punt waarop het me tot het uiterste benadrukt.

Ik kreeg de diagnose type 1 diabetes toen ik 7 jaar oud was. Mijn neef, die toen 2 was, werd ongeveer zes maanden voor mij gediagnosticeerd. Als ik over TZield leest, kan ik denken. Als ik mijn diabetesdiagnose met een minuut, een uur, alles had kunnen vertragen, zou ik zeker hebben.

Balancing hoop en scepsis

Opgroeien, werd mij zo vaak verteld dat we om de hoek van een remedie staan. Ik denk niet dat iemand het mis heeft omdat hij optimistisch is, maar ik ben zeer sceptisch geworden omdat het me helpt tegen te houden van teleurstelling.

Dat wil niet zeggen dat dingen niet echt zijn veranderd sinds ik de diagnose kreeg. Ik ben van het prikken van mijn vinger tot zes keer per dag naar mijn telefoon te staren om erachter te komen wat mijn bloedsuiker is. Insulinepompen met gesloten lus hebben voor mij zo'n verschil gemaakt om precies te weten wat mijn bloedsuiker is op elk moment. Het grappige is dat ik aanvankelijk terughoudend was om één te krijgen-ik wilde geen andere heupbijlage. Nu heeft het me echt meer vrijer gemaakt dan me vastbinden.

Als ik denk aan jonger te zijn en met diabetes te leven, was er zoveel onzekerheid en angst voor mij. En niet alleen voor mij, maar ook mijn familie die zich zorgen maakte over mijn bloedsuikerspiegel tijdens reizen, wanneer ik zou gaan slapen, en waarschijnlijk nog vele keren weet ik het niet eens.

Ik heb geworsteld met alle dingen waarover je leest met diabetici. Angst, depressie, PTSS. Ik heb zelfs 'diabulimia' gehad, waar ik ontdekte als mijn bloedsuikers hoog waren, zou ik dunner zijn. Het was gericht op een gezin en het wilde krijgen van een baby om diabetesmanagement er voor mij heel anders uit te laten zien.

Hoop voor de toekomst van mijn zoon

Er zijn momenten geweest dat ik super actief was en betrokken was bij de diabetesgemeenschap, van het begeleiden van jongere kinderen met de aandoening tot het runnen van sociale media en persoonlijke steungroepen voor mensen die met Type 1 leven. Andere keren, voor mijn eigen geestelijke gezondheid, moest ik een stapje terug doen en me concentreren op mezelf en mijn eigen medische management.

Mijn familie en ik zijn uitgenodigd om door de jaren heen aan veel onderzoeksstudies deel te nemen. Een van hen ging over genetische testen voor mijn broer om te bepalen of hij risico liep voor diabetes type 1. Hij had altijd nee gezegd, dat hij het niet wilde weten, omdat het op dat moment niet echt een verschil zou maken in hoe hij zijn leven leidt.

Nu, wetende dat als er genetische markers zijn die zouden kunnen aangeven type 1, dit medicijn dat begin zou kunnen vertragen, kan dat dingen voor hem veranderen. Het verandert dingen voor mij. Ik had altijd al een kind gewild, en ik had moeite om of de beslissing egoïstisch was omdat ik bang was om mijn toestand door te geven. Ik had een zoon, en het was een spannende maar enge tijd voor mij omdat ik nieuwe zorgen had om mijn toestand te beheren en een baby te laten groeien!

Het idee dat dit medicijn daar is en mogelijk mijn zoon zou kunnen profiteren, biedt op welke manier dan ook veel gemoedsrust voor mij.

Als ik nadenk over deze nieuwe kans voor jongere mensen, voel ik veel opwinding. Ik ben dankbaar voor wat de moderne geneeskunde voor mij heeft gedaan en dat er onderzoekers zijn die proberen mensen zoals ik te helpen. Ik kijk naar elk nieuw ding dat uitkomt met een beetje reflectie over hoe mijn leven met type 1 is veranderd.

Elke stap die we zetten, komen we dichter bij een remedie. Dat brengt me hoop.

De wellness-intel die je nodig hebt, zonder de BS die je je vandaag niet aanmeldt om het nieuwste (en beste) welzijnsnieuws en door deskundige goedgekeurde tips te hebben die rechtstreeks in je inbox worden geleverd.