Hoe ik de stadia van verdriet opnieuw heb gedefinieerd en besefte dat het helemaal niet lineair is

"Ik zou hen eraan herinneren dat er geen juiste manier is", legde DR uit. Jacobs, die gespecialiseerd is in het kruispunt van verdriet en liefde. “Verdriet is een emotie en een ervaring waaraan we ons moeten overgeven. Ik denk dat het veel verschillende vormen kan aannemen en dat hoe meer je probeert jezelf in een doos te passen als het gaat om verdriet, hoe minder waarschijnlijk je erdoorheen gaat. Hoe meer je het laat zien dat het zich op natuurlijke wijze ontvouwt, hoe groter de kans dat je er sneller doorheen gaat.”

Toen ik voor het eerst mijn moeder verloor, werd ik voorgesteld aan de vijf stadia van verdriet van Elisabeth Kübler-Ross en hoe ontkenning, woede, onderhandeling, depressie en acceptatie onderweg markeringen zouden bieden voor hoe ver ik ben gekomen in het omgaan met mijn verlies. Ik heb het gevoel dat ik nu tussen ontkenning en woede spring en ik weet dat ik me er schuldig over voel.

Ik heb bijvoorbeeld Instagram gebruikt als een dagboek voor mijn verdriet sinds ik 21 jaar oud was toen ik mijn grootmoeder verloor, die me opfoe. Dit jaar voelde ik me zo beschaamd omdat ik opnieuw met mijn gemeenschap wilde delen dat ik nog een rouwdag had en die een andere grote dag zonder mijn moeder op me woog. Mijn verdriet is niet jong, maar het voelt soms nog steeds nieuw en fris en dat voelde verkeerd.

Volgens DR. Jacobs, ik ben niet de uitzondering, ik ben deel uit van een grotere realiteit.

"Verdriet kan golvend zijn. De ene dag voel je je misschien goed en dan word je de volgende dag omgevoed door de ervaring-dat is absoluut normaal, "zegt ze. "Het is bijna [het beste] om te verwachten dat je niet weet wat je doormaakt. Voorspel het onvoorspelbare als het gaat om verdriet."

"Verdriet kan golvend zijn. De ene dag voel je je misschien goed en dan word je de volgende dag omgevoed door de ervaring-dat is absoluut normaal."-Jordana Jacobs, PhD

Dr. Het inzicht van Jacobs deed me beseffen dat mijn gevoelens van schaamte verduisteren, vasthouden aan wat ik weet over verdriet heeft gemaakt wat ik niet weet, minder overweldigend en meer overleefbaar. Een woord bedekken voor mezelf, "Verdrietdagen", om de emmer van dagen te beschrijven waarin het verdriet gewoon te zwaar is, helpt me op zijn minst een startpunt te hebben om te weten met wat voor soort dag ik te maken heb. Ik wend me tot sociale media als een veilige haven, want met Instagram- en Facebook -pagina's en groepen die zijn gewijd aan gesprekken rond verdriet, zoals optie B, modern verlies of het etentje, hoef ik niet te herinneren dat ik me niet herinner alleen. Iedereen die ervoor kiest om zijn verdriet te delen met de gemeenschap haalt het zware werk van mijn schouders af en maakt me verantwoordelijk voor het lang genoeg zitten om de realiteit te omarmen van wat ik voel.

"Ik denk dat onze cultuur in een poging te proberen iets te begrijpen dat zo moeilijk te begrijpen is, eigenlijk meer lineariteit heeft gecreëerd dan bestaat om mensen een gevoel van comfort en veiligheid te geven die eigenlijk het tegenovergestelde doet". Jacobs. “Het geeft ons het gevoel dat we op de verkeerde manier rouwen. Dat zal meer verdriet toevoegen aan verdriet, zoals 'ik doe iets verkeerd.'"

Deelnemen aan gesprekken en groepen die gericht zijn rond verdriet helpt me de verwachting tegen te gaan dat we niet bedoeld zijn om over verlies te praten en we niet bedoeld zijn om verdriet te voelen buiten de verwachte dagen. Ik denk dat dit is waar mijn eigen schaamte, of iemands schaamte, met betrekking tot verdriet kan voortkomen. Hoewel gesprekken rond de realiteit van verdriet steeds populairder worden, worden ons dagelijks leven niet overspoeld tenzij we ze zoeken.

Op de verjaardag van mijn moeder had ik het gevoel dat ik een verdriet vasthield dat alleen ik wist. Het uitbreiden van mijn definitie om de ervaring van iedereen op te nemen, hielp bij het verlichten van een deel van de schaamte en zette me aan het denken.

"Ik weet niet of we ooit echt stoppen met rouwen als we een aanzienlijk verlies ervaren", legt DR uit. Jacobs. "Het hangt ervan af hoe je verdriet definieert, er zijn meer acute fasen dan anderen, maar als je [iemand] verliest, is er een bepaald soort pijn die je [altijd] met je kunt dragen."

Hoe lid werd van de "Dead Parents Club" was het beste wat deze medewerker deed na het verliezen van haar vader. Plus, hoe om te gaan met dubbelzinnig verlies- of verlies waarbij sluiting geen optie is.